De beslissing van Julie om Bandoeng te ontvluchten werd mede
ingegeven door grote veranderingen die niet alleen in Bandoeng hadden plaats
gevonden. In de nog niet geheel afgesloten wijken zag men
nauwelijks nog vrije volwassen Europeanen. Soms nog wel verschrikt kijkende
jonge blanke kinderen met een boodschappentas om ergens voedsel te kopen. Wat
niet ongevaarlijk was omdat de Japanners handel drijven met de Europeanen
hadden verboden. Waar geen Europeanen meer nodig waren werden hun plaatsen ingenomen door Indonesiërs. Er waren steuncomités opgericht voor vrouwen van gevangen
gezette KNIL militairen en arme Indo-Europeanen. Er ontstonden gaarkeukens
terwijl men op de inlandse markten zeer hoge prijzen voor voedsel moest
betalen.
Er was in het voorjaar van 1943 een nieuwe ‘herwaardering’ van
het Indo zijn doorgevoerd en veel Indo-Europeanen gingen alsnog de kampen in.
Sommigen kozen voor vrijwillig verblijf omdat het op straat te gevaarlijk was
geweest. Salarissen, pensioenen en eventuele banktegoeden werden al lang niet
meer uitgekeerd. De propaganda machine van de Japanners was erop gericht om de
Indonesiërs zo snel mogelijk te integreren in het verlichte Keizerlijke denken.
Het ging om de gezamenlijke strijd tegen
de Engelsen en de Amerikanen.
Julie was na haar verhoor door de Kempeitai en haar korte verblijf
in de gevangenis in een stad teruggekeerd die steeds meer vervuilde en
verarmde. Zij werd nog steeds als verdachte beschouwd en zou elk moment opnieuw
opgepakt kunnen worden. Er was inmiddels een nieuwe beweging opgericht. Pusat
Tenaga Rakjat (PUTERA) ofwel het Centrum voor Volkskracht. O.a. geleid door de
latere President Soekarno. Het was een stimuleringsprogramma om vrijwillig
dienst te nemen als ‘hulpsoldaat’ (Heiho) of zich te melden als ‘werksoldaat’
(Romusha). Het animo onder de oudere bevolking was niet zeer groot. Bij de
jeugd was de SEINANDAN een groter succes. Dit jeugdkorps was bedoeld voor jongeren
van 14 tot 25 jaar en werd samen met de KEIBODAN ofwel hulppolitie voor 25 tot
35 jarigen opgericht. Zij werden vooral ingezet om de (snelle) Japanisering van
de samenleving te bevorderen. Juist deze twee groeperingen waren vaak bijzonder
agressief tegen de buiten de kampen verblijvende Indo-Europeanen.
Julie realiseerde zich dat er een blijvend veranderings- proces
op gang was gebracht. De nieuwe machthebbers waren de Japanners in nauwe
samenwerking met de Indonesiërs. De vaak geromantiseerde beeldvorming van vóór
de capitulatie in 1942 van de zo gunstige invloed die de Europeanen op de
Indonesiërs gehad zouden hebben was binnen een jaar volledig verdwenen. De
Indonesiërs dachten hun vrijheid te verkrijgen en de Japanners speelden het
spel gedeeltelijk mee. De Djawa Hokokai was bedoeld als een overkoepelende
‘dienstbaarheid’ organisatie die niet anders was als een verdeel, heers en
controle vehikel van de Japanners. Er werd in alle nieuwe Japanse gebiedsdelen
onder de gehele bevolking een propaganda boekje verspreid waarin alle met Japan
‘samenwerkende’ volkeren werden afgebeeld als vrienden van elkaar en als
eensgezind in de strijd tegen de vijandelijke mogendheden.
voor de oorlog!
na de oorlog!
onafhankelijkheid en harmonie
Onze Commandant (De Keizer)
Nieuwe Hoop voor de Wereld
Het delen van culturen
Naast elkaar, naar voorspoed!
De Amerikanen maakten ook propaganda om het Amerikaanse volk te
motiveren om deel te nemen aan de strijd tegen de Japanners
Geen opmerkingen:
Een reactie posten